Belgrad Ormanları

Ve oradaydık... 14.05.2009 tarihinde mutlu bir gün geçirmeye hazırdık. Saat 11'de başlayan yolcuğumuz fazla uzun sürmedi, yaklaşık yarım saatte piknik alanına varmıştık. Amcalarımızdan, teyzelerimizden mutluluk akıyordu, teşekkürleri bir türlü bitmek bilmiyordu, bizi sürekli mahcup ediyorlardı. Gerçekten yalnızlığın ne demek olduğunu o zaman anladık. Belki kurumdan memnunlar ama insanın buna da ihtiyacı olduğunu gözlemleyebiliyoruz. Sürekli de bir yardım havasındaydılar bize, kendilerini işe yaramaz hissetmek istemiyorlardı. Mangalı yakarken, masayı hazırlarken, yemekleri hazırlarken sürekli, bir şekilde bir şey yapmak istediklerini dile getirdiler. Biz de elimizden geldiğince onların rahatına dikkat etmeye çalıştık. Çünkü zaten onlar bu hayatta her şeyleri harcamışlar ve belki de kendi istekleri veya bir amaçsızca bir yerlerde unutulmak istemişler. İşte bu yüzden onlara elimizden geldiğince onlara yüzümüzdeki gülücüğü eksiltmemeye çalıştık. Eğlendik, yemeklerimizi yedik, çayımızı içtik, sohbet ettik ve sonunda tüm ormanı toplayarak oradan ayrıldık. En kötü yanı da zaten burasıydı; ayrılmak. Gerçekten bizim içinde zor oldu, sürekli onların teşekkürleriyle biz de kendimizi mahcup hissediyorduk. Bizi unutmayın ve yine gelin temennileriyle ayrılıyorduk. Bizim zaten onları unutma gibi düşüncesi olamaz artık onlardaki hayat ışığını gördükten sonra. Lütfen bu yüzden sizde onları hatırlamayı deneyin.